Ode aan de VUB

Enkele jaren geleden besloot ik van carrière te veranderen om ‘eventjes’ bij te studeren aan de Vrije Universiteit van Brussel, vanuit de droom zelfstandige te worden. En misschien ook vanuit een onstilbare honger naar kennis. Ik begon niet al te bescheiden aan deze droom. O wat was ik een verwaande student toen ik eraan begon! Ik die dacht dat ik al zoveel ervaring had opgedaan in Sint-Jans-Molenbeek. Ervaring, dat wel, maar genoeg om mezelf ‘master-waardig’ te noemen? Vanuit de verste verte niet. Ik verwachtte dat ik voor veel vakken vrijstellingen zou krijgen. Niets was minder waar, en terecht. Ik was verontwaardigd omdat ik dacht al zoveel te weten. Ik had het nog nooit zo mis gehad en gelukkig maar. Ik wist nog minder dan de helft.

Elk vak dat ik tot nu toe volgde, was een openbaring en ik werd snel nederig gestemd. De kennisoverdracht over zoveel verschillende thema’s was immens. Een ton informatie kon mijn honger behoorlijk stillen maar eerlijk? Ik krijg er niet genoeg van.

Van verwaand naar dankbaar

In één van mijn eerste lessen leerde ik dat ons hoofd rond is, zodat ons denken makkelijker van richting kan veranderen. Dat deed mijn denken ook. Van verwaande student veranderde ik in een dankbare, gemotiveerde student. Ik werd slimmer maar ook een stuk bescheidener. Ik was gretig maar vooral: onder de indruk. Ik kan alleen maar trots zijn dat ik mijzelf VUB-student kan noemen. De soms chaotische regelingen door lokaaltekorten, late berichtgevingen en andere ‘typisch Brusselse schoonheidsfoutjes’ zoals ik het soms noem, neem ik er met plezier bij. Want de mate van competentie van de proffen en assistenten, het hoge niveau, de vernieuwing, de variëteit en reikwijdte aan informatie is indrukwekkend.

En dan heb ik het nog niet over de betrokkenheid die alle lesgevers tonen . Je bent geen nummer, geen ‘zoveelste’ student in de rij. Ik voel me gezien en gehoord. De proffen zitten allerminst pretentieus in hun ivoren toren, ook al worden velen zelfs de allerbesten in het vak genoemd! Integendeel, ze zijn flexibel voor werkstudenten en proberen het elk jaar systematisch beter te doen, voor ons, de studenten. Dat noem ik dienend doceren.

Karakter

En nee, ik ben geen onderwijsinspecteur, maar ik ben wel een tevreden werkstudent. Dat kan ook wel tellen gezien werkstudenten nogal kritisch zijn. Ze hebben ook behoorlijk goed zicht op wat er goed of fout loopt. (Bovendien laten we ons niet zo gemakkelijk tegenspreken dus ik zou het niet proberen. )

En ja, wellicht scoort onze collega, de KUL terecht hoger volgens bepaalde normen, maar ikzelf zou nooit voor een andere universiteit kiezen. Het is de warmte en hartelijkheid die ik zou missen, het Brusselse karakter.

Sommigen verwarren hartelijkheid met toegeeflijkheid maar toegeeflijk zijn ze niet. Ik moet vele uren studeren, en hard ook, om alles wat ze ons aanreiken in mij op te nemen. Ze zijn streng en verwachten dat je alles geeft. De lat ligt absoluut niet laag. Ze zorgen er wél voor dat je ze haalt. Dit met een uitdagend publiek, een diversiteit onder de studenten die nergens groter is.

En last but not least: ze zijn er in geslaagd om mij te doen slagen voor 3 (!) grote statistiekvakken, wat in mijn ogen gewoonweg een onmogelijke opgave was. Niet enkel dat, ik kon de statistiekvakken zelfs in omgekeerde volgorde afleggen; van moeilijk naar ‘makkelijk’, van statistiek 4 naar 2. Dit is toch het bewijs dat ze Chinees verstaanbaar kunnen maken, of niet soms?

Misschien heb je het al gemerkt: dit is een ode aan de VUB. De universiteit die mijn passie voor ons vak alleen maar vergrootte. Ik ben nu al een VUB-er in hart en nieren. Dus wil ik jullie graag motiveren de stap te zetten, als je nog twijfelde. Volg die ene opleiding aan de VUB.  Doe het gewoon. Want de wereld heeft elk talent nodig.

En dat kunnen zij helpen waarmaken.